Inclusief en Democratisch Comité – Gent

La critique de la politique radicale de gauche que nous formulons dans ces thèses n’est pas nouvelle. Depuis le milieu des années 1980, elle a été discutée à plusieurs reprises par divers groupes et, dans certains cas, mise en évidence. Cette critique ne porte pas (pour l’essentiel) sur des phénomènes périphériques mais sur un malaise partagé dans de larges cercles et sur l’insatisfaction de sa propre politique – comme le montrent les nombreuses réunions de discussion et les congrès organisés ces dernières années. Lorsque cette critique fondamentale est reformulée toutes les années, et que de nombreux radicaux de gauche sont d’accord, on peut se demander pourquoi de tels débats n’ont jusqu’à présent pas réussi à changer la pratique quotidienne.

Nous avons identifié dans les dernières thèses un certain nombre de facteurs qui, selon nous, empêchent un réel changement de notre pratique radicale de gauche. C’est pourquoi il était important pour nous, dans cette onzième thèse, de réitérer la contradiction entre la discussion et la pratique et d’énumérer certaines des causes susmentionnées.

Les causes mentionnées ci-dessus sont : les facteurs sociaux et psychosociaux qui sont encore présents aujourd’hui et qui conduisent à une politique radicale de gauche se manifestant principalement comme une subculture (thèse 6). L’hostilité à l’égard de l’organisation, c’est-à-dire le manque de compréhension de la nécessité de l’organisation. Cela contribue au fait que le changement dans la pratique reste bloqué dans les individus ou les petits groupes. Les tentatives d’organisation échouent souvent à cause du petit nombre de personnes (thèse 2). La politique identitaire et le sectarisme au sein de la scène radicale de gauche mettent principalement l’accent sur les différences et compliquent ainsi le changement (thèses 6 et 9). Le cours quotidien des événements en relation avec les développements politiques ne change pas en fonction des exigences changeantes de la lutte et des circonstances sociales contemporaines (thèse 4).

Une cause importante que nous n’avons pas encore identifiée, cependant, est que la conversion de la critique en pratique, à notre avis, est souvent considérée comme une pensée après coup; comme quelque chose qui doit se produire en même temps que toutes les autres “choses quotidiennes”. En conséquence, la nécessité de changer le cours quotidien des événements devient moins urgente et est rapidement reléguée au second plan en raison de luttes partielles et défensives.

Que voulons-nous ?

Le développement d’une scène orientée vers la subculture, déterminée par une lutte partielle et des actions défensives, en un mouvement émancipateur avec un potentiel de changement sociétal, ne peut pas seulement être un ajout à notre pratique actuelle. Nous devons formuler des objectifs basés sur les critiques discutées en commun, remettre en question notre pratique ensemble et l’adapter de manière cohérente si nécessaire.

Cela nécessite des points de convergence différents et nouveaux, et une volonté de rompre avec nos pratiques actuelles, même si cela est inconfortable, voire parfois effrayant. Cela ne signifie pas que les efforts de lutte partielle ou défensive étaient superflus. Nous constatons également combien il est difficile de voir les proportions toujours plus grandes et de ne pas retomber dans nos habitudes et notre “actionnisme” réactif. Aussi parce que la construction de structures durables n’apporte pas de résultats directement visibles.

La réorientation fondamentale de la politique radicale de gauche exige que chacun soit prêt à changer, y compris au niveau individuel. Le changement révolutionnaire inclut également le personnel, car il peut aussi signifier fixer des priorités et sortir de l’environnement convivial et des structures sociales familières. C’est pourquoi l’organisation et le changement réel exigent également du sérieux, de l’engagement et de la discipline. Le temps et la capacité dont chacun dispose pour un tel projet dépendent bien sûr fortement des différentes circonstances sociales et de la différence de situation de vie de chacun.

Epilogue

Nous ne nous faisons pas d’illusions sur la situation sociale actuelle. Nous ne pensons pas que l’émergence d’un mouvement de masse révolutionnaire dépend uniquement de la façon dont nous façonnons notre politique. À notre avis, cependant, le potentiel présent dans la société et les formes actuelles de lutte de la gauche radicale ne correspondent pas. Par conséquent, une grande partie de ce potentiel reste inutilisé ou n’est pas pris suffisamment au sérieux.

Les propositions formulées dans ces onze thèses pour une réorientation en profondeur de nos actions ne garantiront pas le succès. Toutefois, nous pensons que la discussion, l’organisation et l’élaboration de stratégies communes constituent la base d’une politique qui peut réellement contribuer au changement social et que si nous ne le faisons pas, nous resterons ce que nous sommes: (au mieux) une correction progressive des abus du système bourgeois-capitaliste.

Nous espérons un échange commun, et attendons avec impatience les réactions.

Vous pouvez nous contacter à l’adresse suivante : kollektiv@riseup.net

Pour contacter les traducteurs en français contacter : onzetheses@riseup.net

Ni kredas, ke ne mankas malkontento kaj malkontento kun la socio rilate al la regantaj rilatoj. Kredo pri la promesoj de prospero kaj progreso de kapitalismo fariĝis pli malforta – la detrua potenco de ĉi tiu sistemo pli kaj pli evidentiĝas, ĉu per la kreskanta malriĉeco kaj mizero de homoj, la difekto de laborkondiĉoj ( malforteco, kreskanta laborŝarĝo, ktp.), la enorma poluado kaj detruo de la medio aŭ la militoj en kurso. Tamen depolitizado kaj la divido de la socio (per rasismo kaj naciismo, ekzemple) malebligas homojn asocii sian malkontenton kun la organizo de la socio. Rezulte, malsekureco, timo kaj sento de senhelpeco restas post la socio.

Ĉi tio estas parte ĉar la kolektiva lukto kaj socia perspektivo preter la kapitalisma sistemo ŝajnas senesperaj ekde la kolapso de “reala socialismo”. (* 1) “Ne ekzistas alternativo”, kiel ideologia impulso, penetris profunde en la mensojn kaj korojn de homoj. Ĉi tiu utopio kaj malespero ankaŭ estiĝis inter maldekstraj kaj maldekstraj radikaluloj. La serĉado de sociaj perspektivoj apenaŭ ludas rolon en radikala maldekstra politiko. Sed kiel ni povas inspiri aŭ konvinki homojn ludi revolucian politikon, persvadi ilin defendi sin, batali por si mem, se ni mem ne havas esperon fari tion?

La kaŭzo de ĉi tiu manko de perspektivo ene de la radikala maldekstro povas esti atribuata, interalie, al historiaj materialaj cirkonstancoj kaj al la influo de ideologiaj tendencoj. (* 2) Aliflanke, ni ankaŭ vidas la influon de la hegemonio de novaj teorioj kiel poststrukturalismo, postmodernismo, postmarxismo kaj postanarkismo, kiuj paradokse (kompare al novliberalismo) prenas kontraŭ-ideologian pozicion kontraŭ grandaj analizoj, grandaj pensmanieroj kaj ĝeneralaj solvoj.

Pro la dekonstruado de ĉiuj konceptoj, la plej multaj maldekstraj radikaluloj en Okcidenteŭropo perdis la superrigardon pri la funkciado de la sistemo kaj revoluciaj luktoj por anstataŭigi ĝin per aktivismo sen direkto. Estas interese rimarki, ke la kapitalisma logiko de divido de laboro, specialiĝo kaj profesiigo ankaŭ estas interna kaj adoptita de la radikala maldekstra politika scenejo. Rezulte ne nur la komunaj formoj de lukto kaj la bezono de organizo malaperis, sed ankaŭ la komuna serĉado de alternativoj kaj perspektivoj estis preterlasita.

Kion ni volas?

Metu la teorion kaj praktikon de sociaj alternativoj, perspektivoj kaj utopioj ĉe la koro de nia politika praktiko. Ne ekzistas ĝenerala recepto pri kiel aspektas alternativa socio, sed ni supozas, ke ĉiu loko kaj ĉiu socio bezonas esploran movadon. Tamen similaj strukturoj funkcias en malsamaj lokoj kaj ni vidas similajn evoluojn, do la interŝanĝo inter malsamaj movadoj kaj luktoj ĉirkaŭ la mondo gravas ankaŭ por la disvolviĝo de lokaj perspektivoj. Kiam disvolvas socian perspektivon, ne necesas komenci de nulo. Estas gravaj kaj instruaj deirpunktoj en pasintaj kaj nunaj movadoj, kaj estas multe da inspiro eltiri el modeloj de socio, kiuj koncernis la liberan organizadon de la socio. Ni povas analizi ilin, studi ilin kaj lerni de ili por vidi kiel ili povas kontribui al alternativaj formoj de socia organizado. Krome, ili povas helpi nin alfronti la eblajn danĝerojn asociitajn kun la apero kaj disvolviĝo de revolucia movado en frua etapo. Tiel farante tamen ni devas studi ne nur la kurson de la revoluciaj evoluoj mem, sed ankaŭ la longtempajn faktorojn, kiuj influis la aperon de ĉi tiuj revoluciaj movadoj.

Analizante kaj interpretante antaŭajn movadojn, oni riskas resti denove en ideologia tranĉila militado (senutila). Ni plurfoje spertis la potencialon por divido kaj la enuoj de ĉi tiuj diskutoj. Dum diskutado pri konkretaj demandoj kaj analizoj, ni ofte pensas tre simile kaj povas krei nian forton el ili (por konkretaj analizoj pri aktualaj sociaj evoluoj, diskuto pri ili kaj la maniero kiel ni imagas la organizadon de la socio kaj la konkretajn politikajn metodojn kaj paŝojn, kiujn ni konsideras gravaj por ĉi tio), en la diskutoj pri interpretado de antaŭaj movadoj, nia ideologia fono (marksisma-leninisma, marksisma , anarkiisma aŭ liberecana-komunisma) kaj geografia (kapitalismaj centroj, landoj de la “periferio”) kiel faktoro de divido estis elstarigita plurfoje.

Ofte, iuj konceptoj elvokis malsamajn asociojn kun ni aŭ ni difinis malsame. Pli longaj diskutoj tamen montris, ke ni fakte parolis ofte pri la sama afero, sed uzante malsamajn vortojn kaj konceptojn. Kvankam ĉi tiuj alfrontoj kostas al ni multan energion, ili estis samtempe instruaj. Ili montris al ni, kiom gravas esti konkreta, kaj ne eniri krampon kaj reagi dogme, ofende aŭ defende al iu ajn supozata malkonsento, sed unue klopodi vere kompreni unu la alian. Farante tion, ni ne celas diri, ke oni devas ignori fundamentajn ideologiajn diferencojn, sed ke la diskuto estu malferma kaj ke ankaŭ eble iu alproksimiĝu al propra pozicio de certa distanco.

Ni kredas, ke ĉi tiuj spertoj ankaŭ gravas por la radikala maldekstra movado. Ni vidas movadon fragmentatan de tiom multaj malsamaj manieroj, iuj defendante sian propran direkton kun miriga krueleco kaj kondamnante ĉiujn aliajn direktojn kun la sama spiro. Alia grava aspekto por ni estas la demando pri kiel povas aspekti revolucia sinteno rilate al vivo kaj kulturo (kiu ankaŭ estis diskutita en Tezo 7). Ofte, la menciitaj ideologiaj tranĉaj militoj okazas ĉefe en la kunteksto de abstraktaj kaj teoriaj diskutoj, samtempe homoj montras la samajn sociajn rilatojn aŭ la saman sintenon paralizantan vivon, kiun ili asertas batali.

Notoj

* 1) En la originala teksto, oni parolas pri “realsozialismus”. Ĉi tiu termino unue estis uzata de Sovetunio por nomi la eblon establi komunisman socion ĉi tie kaj nun per planita ekonomio, kiu plenumus ĉiujn bezonojn de la loĝantaro. Poste la termino plejparte rilatas al politikaj sistemoj kiel Sovetunio, RDA, Kubo, Vjetnamio, ktp. kiel “vere” socialismaj socioj.
* 2) Temas pri la fino de la konkurenco inter la kapitalisma Okcidento kaj la sovetia komunisma bloko, kio igis, ke ĉi tiuj modeloj devis legitimi unujn kompare kun la aliaj. La problemo kun ŝtata komunismo estas, ke ĝi ne estis venkita de kapitalismo, sed ĝi fariĝis nesolvebla de sia propra vidpunkto fronte al populara rezisto.

La production et la diffusion des connaissances sont un élément important du maintien des intérêts dominants dans toute société. Dans une société comme l’Allemagne (ou la Belgique), la production et le transfert de connaissances sont fortement structurés par les intérêts de l’État et du capital. C’est pourquoi l’un des objectifs du système éducatif contrôlé par l’État est de propager et de diffuser les normes et valeurs, les modes de pensée et les idéologies qui prévalent.

La science, elle aussi, perd de plus en plus son indépendance et fonctionne de plus en plus comme une partie de l’appareil de pouvoir. Les intérêts économiques déterminent de plus en plus l’orientation de la recherche, et le champ de la science critique est de plus en plus restreint.

Par exemple, la recherche dépend des critères d’investissement des parties externes ou des fonds scientifiques et les universités coopèrent de plus en plus avec les grandes entreprises et les multinationales. Les médias grand public, dont les représentants travaillent en étroite collaboration avec les institutions politiques et économiques, ont également un rôle important à jouer dans la diffusion et la préservation des idées et des modes de pensée dominants au sein de la société et à propos de celle-ci.

Dans la société capitaliste actuelle, il existe également une tendance, dans le contexte de l’individualisation, de la spécialisation et de la division complexe du travail, à diviser la production et la diffusion des connaissances en de nombreux domaines. Par exemple, dans différentes institutions universitaires, la société n’est examinée et présentée que dans des domaines de recherche distincts.

Dans les années 1980, cette évolution était encore critiquée dans les cercles de gauche avec un concept tel que “l’idiotie professionnelle”. En raison de cette séparation, il est difficile de comprendre le système dans son ensemble, et il est difficile de comprendre la relation entre les différents mécanismes d’oppression et les fonctions au sein de la société. Nous le constatons également dans la connaissance des différentes luttes partielles, où les expériences et les perspectives sont souvent analysées et diffusées en tant que connaissances partielles.

Au sein du mouvement radical de gauche, il n’y a, selon nous, pratiquement plus d’endroits où l’éducation et le développement se déroulent de manière structurée et régulière, en raison également des faibles niveaux d’organisation, de distribution et d’individualisation. Il existe de nombreuses réunions qui informent sur les développements politiques actuels et, de manière irrégulière, des ateliers et des congrès sur des sujets théoriques et des méthodes spécifiques, mais ceux-ci ne sont pas utilisés de manière stratégique. Les travaux théoriques se font généralement individuellement ou en petits groupes. Souvent – comme nous l’avons déjà mentionné – se forment des groupes purement théoriques qui, à un niveau élevé, ne s’occupent que de la formation théorique (souvent sans même la relier à leur propre pratique) ou, à l’inverse, des groupes qui s’occupent principalement de la pratique et considèrent la théorie comme une réflexion après coup. Si les “groupes de pratique” s’intéressent à la théorie, c’est souvent uniquement en rapport avec la connaissance de son propre combat secondaire. Pour cette raison, les projets d’étude des radicaux de gauche ne peuvent souvent pas fournir une image globale d’une stratégie pour la lutte anticapitaliste. En raison de l’individualisation, le transfert de connaissances entre les différentes générations ne peut également avoir lieu que dans une mesure limitée.

Comme auparavant, la production de la théorie de la critique du pouvoir se fait principalement dans les universités. Ici, des théories critiques sont lues et développées, mais cela se passe souvent loin de la pratique en question. En même temps, la recherche à l’université ne suit pas des intérêts politiques, mais surtout personnels, comme l’obtention d’un poste, le respect de la pression des publications, le profilage, la production de théories pour la théorie, etc.

Que voulons-nous ?

Nous pensons que la construction d’un processus d’apprentissage alternatif, critique pour le pouvoir, devrait être un élément central de la lutte contre le système capitaliste. À notre avis, ce processus de développement est double: tout d’abord, l’apprentissage et le développement doivent faire partie intégrante d’une organisation révolutionnaire; ensuite, à long terme, le mouvement radical de gauche doit s’attacher à créer des environnements d’apprentissage et des instituts de recherche alternatifs sous la forme d’une “académie depuis la base vers le sommet”.

Le rôle de l’éducation et du développement au sein d’une organisation révolutionnaire

Au sein d’une organisation révolutionnaire de radicaux de gauche, elle doit s’engager dans des théories systémiques et des critiques du pouvoir. Et elle doit jouer un rôle central dans l’analyse de la société. Elle devrait se concentrer sur la recherche d’une stratégie pour la lutte anticapitaliste.

Afin de formuler et de développer des stratégies politiques, des méthodes et des objectifs pour une pratique révolutionnaire, une analyse approfondie de la structure sociale, du développement historique et psychosocial (*1) de la société est nécessaire, ainsi qu’un examen des théories sociales fondamentales et des expériences des révoltes précédentes.

C’est important car les nouvelles formes d’organisation du capital, par exemple, ont également de nouvelles conséquences et exigent de nouveaux moyens et méthodes de lutte. En outre, il faut combattre les mythes sociaux et les fausses “vérités”, et chercher comment les reconnaître, les exposer et les réfuter.

Dans ce processus continu d’apprentissage et de développement, les questions suivantes, entre autres, doivent être discutées et étudiées conjointement: Comment la société s’est-elle développée historiquement? Quelles forces et contre-forces se sont formées? Quels sont les facteurs qui empêchent le peuple/les masses de s’engager dans une politique révolutionnaire? Où se situe le potentiel et quel est le sujet de ces processus? Quels étaient les mouvements de résistance et que pouvons-nous apprendre d’eux? À quoi peut ressembler une société alternative? Que pouvons-nous apprendre des autres mouvements (contemporains)?

Nous devons trouver des réponses non seulement à ces questions, mais aussi aux questions sociales actuelles, c’est-à-dire à ce qui occupe actuellement les gens. Il n’existe pas de réponses toutes faites à ces questions, mais nous les considérons comme un défi pour un processus commun continu qui implique à la fois la recherche et le développement. Nous ne pouvons pas dire exactement comment ce processus d’apprentissage devrait être organisé. Nous devons examiner comment cela peut être déployé et intégré dans les nouvelles structures. Cela doit être mis en forme et discuté au cours du processus d’organisation.

Mettre en place un système d’éducation auto-organisé de bas en haut et avec une vision critique du pouvoir

D’autre part, nous pensons qu’il est extrêmement important de travailler sur le long terme pour mettre en place un système d’éducation auto-organisé et avec une vision critique du pouvoir, que nous appelions auparavant “académies de bas en haut”.

Ce faisant, nous considérons que les aspects suivants sont particulièrement importants:

– Les lieux où se déroule l’éducation doivent être des lieux permanents qui peuvent exister pendant longtemps et où la recherche, la théorie et le développement sont possibles. Il doit bien sûr être possible d’archiver ici les publications, les résultats des discussions, etc.

– En outre, l’objectif doit être de rassembler les différents domaines scientifiques pour former une image totale et réaliste de la société.

– Dans le même temps, ces lieux d’apprentissage doivent être accessibles autant que possible et ne doivent pas être uniquement axés sur un groupe cible intellectuel. C’est pourquoi il est important de présenter régulièrement des théories fondamentales et des analyses critiques des développements sociaux et d’apporter un soutien aux personnes à différents niveaux.

– Il est également important qu’il y ait un espace régulier d’échange et de discussion commune, où les questions de la vie et de la lutte quotidiennes peuvent être discutées, où la théorie et la pratique peuvent être reliées entre elles et où des stratégies pour une lutte révolutionnaire peuvent être développées.

Note

*1) L’analyse des facteurs psychosociaux et de leur évolution au sein de la société par rapport au développement capitaliste est souvent omise, contrairement à l’analyse des structures politiques et économiques.

Kvankam ni ŝatas forpreni nin de la valoroj kaj manieroj regantaj en la reganta socio, estas vere, ke en niaj propraj strukturoj la aferoj fine ne tre diferencas. Revolucia kulturo, kiu enkorpigas tion, kion ni propagandas kaj postulas politike, ankaŭ ne ĉiam ĉeestas en niaj propraj strukturoj. Ofte memregado, taĉmento, defendo, ekskludo, konkurenco kaj nekapablo administri konflikton estas la mezuro, kaj mezuri vin kontraŭ “la plej radikalaj ideoj” kaj “la plej militemaj agoj” estas vaste disvastigita. Ĉi tiuj modoj en “la sceno” plejparte reflektas la novliberalajn valorojn de la socio.

La vivo en la novliberala mondo kondukas, unuflanke, al malforteco en atomigita kaj individua socio, kiu estas rezulto de premo por plenumi, kaj aliflanke, al komercaĵoj de homaj rilatoj. Rezulte, homoj vidas kaj proksimiĝas al si mem kaj al aliaj kvazaŭ varoj. La konsekvenco de ĉi tiu situacio estas, ke homoj sentas sin pli kaj pli malplenaj, anstataŭigeblaj aŭ foruzeblaj. Multaj homoj – inkluzive maldekstraj radikaluloj – provas trovi signifon kaj agnoskon per individua penado, memkompreno kaj profilaktado. Sed la homa bezono de agnosko, kiel la sento de valoro, devas esti kontentigita proponante kulturon de emancipiĝo en la kolektiva vivo kaj kontraŭbatalante la menciitajn kaŭzojn de soleco: kulturo en kiu neniu estas traktata kiel disponebla varo. , sed kie homoj subtenas kaj protektas unu la alian kontraŭ la atakoj de kapitalismo kaj la vundeblecoj, kiujn ĝi alportas, kie empatio estas maniero rekoni unu la alian.

Kiel maldekstraj radikaluloj, ni emas subtaksi la influon de la regantaj normoj de la kapitalisma sistemo sur niajn pensmanierojn, niajn manierojn kaj niajn sentojn. Jen kial la laboro sur si mem kaj la disvolviĝo de emancipa kulturo ene de niaj politikaj luktoj ne ludas iun ajn rolon.

Ĉi tiu interspaco ankaŭ havas konsekvencojn por konstruado de revolucia movado. Se ni ne disvolvas, kritikas kaj ŝanĝas nin, tiam la multaj internigitaj manieroj kaj pensmanieroj de la sistemo aperas kiel obstakloj por la konstruado de la revolucia procezo. Ekzemple, individuismaj kaj egoismaj sintenoj malfaciligos organizan procezon same malfacilan kiel la tipaj sintenoj de radikalaj maldekstraj rondoj kaj subkulturoj kiel pensi pri statuso, memprofilo, konkurenco, interna kaj ekstera elitismo ktp.

Kion ni volas?

Ni ne nur celas ŝanĝi ekonomiajn kaj politikajn strukturojn, sed ni ankaŭ konsideras la revolucion kiel radikalan ŝanĝon en la individuo kaj en la socio – la socia revolucio. Ĉi tio signifas, ke ni ankaŭ kredas, ke la maniero, kiel niaj rilatoj konkretigas, kiel ni komunikas kaj kiel ni rilatas unu al la alia, devas ŝanĝiĝi. Emancipiĝo je la socia nivelo signifas provizi la kondiĉojn kaj sociajn strukturojn en kiuj ĉiuj individuoj povas disvolviĝi liberaj de ekspluatado kaj subpremo, povas formi sian vivon kaj sekve helpi formi socion kune kompreneble.

Revolucia kulturo karakterizas per malfermiteco, respekto, empatio, intereso, reala libereco, solidareco, komuneco (komunumo), sekureco, varmo kaj humuro. Alivorte, ĝi devenas de la maniero kiel homoj traktas unu la alian kaj de la mezuro en kiu ebligas memdecido de la individuo kaj de la komunumo. Koncerne nin, la kriterio de radikala maldekstra identeco kompreneble estas nek la radikaleco de la teorio nek tiu de revoluciaj antaŭuloj, sed ĉefe la maniero kiel ni traktas nian politikan, familian kaj socian medion.

Revolucia kulturo ne estas kreita de la foresto de “malbonaj” manieroj pensi kaj konduti (“ni estas kontraŭkapitalismaj, kontraŭ-seksismaj, kontraŭ-rasismaj ktp.”). Ni tamen kredas, ke allogaj alternativoj devas esti aktive konkretigitaj. Ĉi tio signifas, ke ŝanĝo kaj persona disvolviĝo, same kiel la konkreta realiĝo de emancipaj kaj kunigitaj manieroj en niaj strukturoj, devas fariĝi parto de nia politika laboro. Per tio, revolucia politiko komenciĝas unue kaj ĉefe per ni mem.

Kiel organizo kaj movado, ni kompreneble devas serĉi kolektivajn metodojn de persona ŝanĝo. Punkto de orientiĝo por tio povus esti spertoj ene de la kurda movado, memhelpaj grupoj ene de aŭtonomaj virinaj movadoj kaj grupterapiaj grupoj.

En nia opinio, la fakto ke ni fariĝas forto de la socio dependas de la mezuro en kiu ni sukcesas disvolvi kulturon en ĉi tie kaj nun en la mezo de ĉiutaga vivo, en kiu homoj vidiĝas bonvenaj. kaj sentu sin implikita. La sperto de tia kulturo estas la plej efika maniero rompi la kredon pri la senmoveco de sociaj rilatoj kaj disvolvi kaj disvastigi sciojn kaj kapablojn en memregeco, individue kaj kolektive. Ĉi tio klare reflektas la spertojn de homoj, kiuj partoprenis en kolektivaj luktoj – eĉ se ili finfine perdis ilin – en kiuj ili akiris sperton de solidareco, komuna mem-aserto, …, kaj ofte plifortiĝis per ĝi.

En matière de théorie, il existe de grandes différences entre les radicaux de gauche. Il y a une partie qui est plutôt orientée vers la pratique: des groupes et des individus orientés vers l’action qui ont parfois même un certain degré d’hostilité envers la théorie – que ce soit en réaction au dogmatisme théorique (surtout au sein des tendances socialistes précédentes), comme symptôme de la dépolitisation générale ou comme résultat de la diffusion de “théories” postmodernes. (…)

(…) Tout à fait à l’opposé se trouvent les groupes théoriques et les universitaires de gauche qui ont un fétiche théorique et qui, lors de leurs discussions ou dans leurs publications, se servent principalement d’eux-mêmes comme référence au lieu de s’inscrire dans une pratique politique. Le travail théorique devient ainsi un refuge confortable en période de manque de mouvement et permet un radicalisme bon marché dans l’abstrait.

Troisièmement, nous assistons actuellement à une orientation dogmatique, voire même nostalgique qui semble se concentrer exclusivement sur les traditions théoriques individuelles. Ceux-ci sont totalement adoptés et défendus comme si le temps s’était arrêté dans l’espoir que l’histoire – comme après le collage d’une bande de film déchirée – passerait simplement à autre chose. (*1) En outre, les guerres de tranchées susmentionnées (au point de jeter de la boue) entre les représentants de différents groupes et orientations politiques – une répétition de l’histoire sans nécessité historico-matérielle – se produisent le plus souvent. Parce que son propre champ de vision se limite à une “école”, on manque l’occasion de puiser dans la richesse des expériences, des enseignements et des analyses des autres mouvements pour renouveler et enrichir sa propre théorie.

Que voulons-nous ?

Pour nous, la discussion des théories critiques du pouvoir est fondamentalement nécessaire pour la réflexion sur notre pratique, l’analyse des relations dominantes et les conséquences de celles-ci sur les stratégies de changement sociétal. La théorie révolutionnaire se développe constamment au sein des luttes révolutionnaires, les circonstances et la synthèse des théories précédentes.

En ce sens, la relation entre la théorie et la pratique est dialectique (ce qui signifie que la théorie se développe en réponse à la lutte révolutionnaire pratique et vice versa). Cela signifie également que nous ne pouvons pas nous contenter de “reprendre” la théorie et la pratique révolutionnaires fermées. Au contraire, il est important de les développer davantage, comme le dit la devise zapatiste “Nous progressons en se posant des questions” (“Caminando Preguntamos”).

À notre avis, cela signifie que nous devons rompre avec toute prétention monopolistique sur l’initiative révolutionnaire et la direction théorique et pratique, et que nous ne devons pas répéter les guerres de tranchées du passé en tête-à-tête. Au contraire, nous devons garder les théories contre les besoins et les objectifs d’aujourd’hui et les compléter avec les possibilités et les connaissances d’aujourd’hui. Les conflits antérieurs sont aussi souvent éclipsés par des luttes de pouvoir internes au sein des mouvements. Il est donc nécessaire aujourd’hui de distinguer la pensée méthodologique, les résultats empiriques, les conclusions concluantes et les analyses matérielles des déclarations rhétoriques, propagandistes et métaphysiques.

Lorsque nous affirmons qu’aucune tradition théorique révolutionnaire ne devrait acquérir le monopole de la détermination de la théorie et de la pratique, nous ne voulons pas dire qu’il devrait y avoir des fragments arbitraires, partiellement contradictoires, de théories placées côte à côte. L’objectif est de développer un nouveau cadre théorique approprié en utilisant les expériences et les théories du passé.

Cela soulève la question de savoir quels critères nous utilisons pour déterminer quelles théories nous sont utiles? En principe, toutes les théories qui éclairent davantage l’origine de l’existence, la reproduction et la construction des mécanismes d’oppression, sont importantes pour une lutte révolutionnaire.

Les théories doivent aider à l’analyse des contradictions sociales et du potentiel contemporain afin de soutenir la construction d’une lutte radicale contre le capitalisme. Les théories doivent donc nous donner une orientation pour notre pratique et, en fin de compte, renforcer notre lutte.

Cela soulève naturellement d’autres questions : les théories, modèles et expériences respectifs ont-ils un sens pour notre objectif d’une société auto-organisée et d’une société libre de la base au sommet? Dans quelle mesure une théorie spécifique soutient-elle l’autodétermination des personnes et aborde-t-elle la structure sociale sous cet angle? Et de quelle théorie avons-nous besoin pour notre lutte?

La théorie révolutionnaire continuera à évoluer pour nous et découle de la nécessité historique de la lutte radicale contre les nombreuses formes d’oppression.

Note

*1) dans lequel les erreurs, les défauts et les malheurs de l’histoire semblent simplement mis de côté.

En la antaŭaj tezoj, ni asertis, ke por ni, la fortigo de la procezoj de socia organizado kaj la lukto de sube al radikala maldekstra politiko devas esti la centro de niaj zorgoj. La nuna distanco inter la radikala maldekstra movado kaj socio estas esenca obstaklo por tio.

Ĉi tiu disiĝo inter la socio kaj la radikala maldekstra movado estas fakte subtenata de la subkultura orientiĝo de la aktuala radikala maldekstra politiko, kiu estas centrita sur si mem kaj sur sia propra “scenejo”. Ĉi tiu situacio karakterizas per ekskludo (konscia aŭ senkonscia) el la granda plimulto de la socio. Eĉ por politike interesataj homoj ne facile kontaktiĝas kun “la scenejo” kaj necesas penado esti akceptita.

Multaj el ni spertis tion en la pasinteco. Por la socio ĝenerale, la politiko de la sceno restas malfacila, senerara kaj malmulta. Unu el la kialoj de tio estas, ke “apartenado” ne manifestiĝas komence laŭ komunaj politikaj vidpunktoj kaj celoj, sed prefere laŭ la tipaj kriterioj de subkulturo, kiel kulturaj kodoj, uzado de lingvo, vesta stilo, manieroj kaj similaj. Ĉi tiu politika kaj subkultura muro estas unu el la faktoroj, kiuj klarigas kial radikala maldekstra politiko estas tiel marĝena kaj restas senrilata al la socio.

Kvankam iuj klopodis dum jardekoj meti la fermon kaj la introvertan naturon de la sceno en la tagordon, nenio vere ŝanĝiĝis ĝis nun. La ekskluzivaj kaj elitismaj mekanismoj ankaŭ estas regule pridubataj en la scenejo (vidu tezon 7). La disiĝo inter socio kaj la radikala maldekstra sceno ŝajnas do nenecesa. Sed se ĉi tiu paradokso ankoraŭ ne ŝanĝiĝis post tiom longa periodo, do ekestas la demando pri kiaj estas la faktoroj, kiuj subtenas la disiĝon inter socio kaj radikala maldekstra movado.

La radikala maldekstra subkulturo kiel valoro en si mem

Kiel en la pasinteco, temas precipe pri junuloj, kiuj sukcesas fari sian vojon tra la radikala maldekstra scenejo. Grava instigo por ili estas ne nur la malakcepto de la mekanismoj de socia subpremo, sed ĉefe la malakcepto de la regantaj pensmanieroj kaj kulturaj rilatoj. La maniero kiel la radikala maldekstra subkulturo konkretigas ludas gravan rolon por ili. Identigo kun la politika “sceno” kreas senton de aparteno kaj reduktas la senton de senhelpeco kaj soleco. Sed radikalaj maldekstraj lokoj havas ankaŭ siajn proprajn mallarĝajn vojojn kaj protektitajn agordojn. Malgraŭ tio, ili ankaŭ disponigas spacon por homoj disvolviĝi sur persona nivelo kaj interagi kun unu la alian en maniero stigmatigita en la socio (traktante sian propran seksan rolon, ekzemple, seksa orientiĝo, viraj-virinaj rilatoj, ktp.)

Pro ĉi tiuj faktoroj, la radikala maldekstra “scenejo” por homoj, kiuj sentas sin hejme ĉi tie havas esence socian kaj emocian signifon. En ĉi tiu senco, la menciita avantaĝo de etaĝa vivo estas sendependa de sia socia kaj politika graveco. Tiel estas malpli necese konfronti sociajn rilatojn kaj la scenejo ankaŭ povas enradikiĝi en niĉo, kiel loko de “forlaso”. Tiamaniere la enhavo de la subkulturo fariĝas valoro en si mem.

Socializado ene de radikalaj maldekstraj strukturoj kreas la iluzion, ke lokoj maldekstre estas liberaj de sociaj influoj kiel la estiĝo de kapitalismaj, seksismaj, rasismaj, naciismaj kaj faŝismaj tendencoj. Ĉi tiu mem-bildo antaŭenigas disiĝon inter la radikala maldekstra scenejo kaj socio kaj portas kun si elitisman konscion. Ŝi stiligas sian propran scenon kiel rifuĝon de iluminiĝo kaj emancipiĝo, dum “ekstera” socio estas vidata kiel la enkorpigo de reakcia regreso.

La manko de malfermo ene de radikalaj maldekstraj strukturoj certe ankaŭ ligiĝas al la timo de registara kontrolo kaj enfiltriĝo. Pro la granda nombro da denuncoj de enfiltriĝintoj en la lastaj jaroj, ĉi tio certe ne estis tute senbaza. Tamen aferoj ofte fariĝas kaŝe kaj diskrete pri aferoj tute malproporciaj al militemo de politika agado. Ni pensas, ke gravas, ke la kaŝnivelo respondas al la naturo de politika praktiko. Se ni volas starigi memorganizitajn strukturojn en distrikto de la urbo, aŭ enmiksiĝi en pli larĝaj sociaj luktoj, neeviteblas, ke ĉiu fremdulo en niaj strukturoj estu kritikata, ignorita aŭ petata foriri. Samtempe estas pli facile trakti konkretajn suspektojn ene de organizitaj strukturoj, ĉar ekzistas konkretaj metodoj kaj respondecoj, sur kiuj oni povas provi suspekton.

Tamen psikosociaj faktoroj ankaŭ ludas rolon en la reprodukto de la radikala maldekstra scenejo kiel izolita subkulturo aparta de la resto de la socio. Malkapablo kaj malkapablo rilate kontakton kun la ĝenerala loĝantaro estas ankaŭ esprimo de maltrankvilo, malsekureco, soleco, honto, timeco, nekapablo, manko. sperto kaj evitema konduto de maldekstraj radikaluloj. Krome, homoj ofte ne bonas kontakti kun aliaj sur egala bazo, komuniki kaj trakti disidentojn. Krom personaj trajtoj kaj spertoj, tio kompreneble ankaŭ reflektas socion kiel tuto. Tie oni lernas kaj malofte disvolvas disvolvon de kulturo respektema kaj konstrua lukto inter homoj kun la sama sentemo, same kiel la kapablon alproksimiĝi al homoj.

Por ŝanĝi tion ene de radikalaj maldekstraj strukturoj, gravas superi ĉi tiujn malfortojn kune per pripensado, disvolviĝo kaj diskutado. En la hodiaŭa medio tamen tio preskaŭ neniam okazas aŭ restas al kelkaj. Ankaŭ ĉi tie estas evidenta la manko de determino kaj la valoro ligita al socia ŝanĝo en radikala maldekstra politiko.

Psikosociaj kialoj, kiuj malhelpas aŭ malfaciligas eliri el la sekura kaj plaĉa scenejo, ofte ne estas agnoskitaj aŭ menciitaj kiel problemo. Tamen se ni ne faras ĝin, ni ne povas superi ĝin.

Kion ni volas?

Revolucia lukto kaj ŝanĝo de socio ne povas esti truditaj de ne strukturitaj politikaj grupoj aŭ estroj. Tia ŝanĝo estos ebla nur se ĝi esprimos vaste subtenatan socian movadon.

Jen kial revolucia politiko kompreneble nur povas moviĝi en la socio, serĉi kontakton kun la loĝantaro kaj enmiksiĝi en tiuj kontraŭdiroj. Por tio, necesas disiĝi de la izolo kaj subkultura orientiĝo de radikala maldekstra politiko, lokiĝi en la socio kaj eniri en “paciencan dialogon”. (* 1)

Ni kredas, ke konscia lernadprocezo estas necesa por lerni alproksimiĝi al homoj kun malsamaj opinioj samnivele kaj komuniki klare al ili nian propran analizon kaj niajn vidpunktojn. Ĉi tio postulas penadon sur du niveloj: unue venki viajn proprajn timojn kaj necertecojn, kaj dua, pensi pri kiel revolucia enhavo povas esti transdonita tiel ke aliaj estas perceptataj kiel signifaj.

Por iuj homoj, forlasi sian propran rondon kaj forlasi la sekurecon de kreskanta kulturo povas alporti necertecon kaj timon. La politika procezo kompreneble devas esti spaco de konfrontiĝo kun ni mem kaj nia persona disvolviĝo. Tiel ni finas lerni moviĝi pli libere en la socio. Kiel ĉiuj internaj ŝanĝaj procezoj, la plej bona maniero fari tion ne estas fari ĝin sole, sed dividi spertojn, diskuti ilin kaj pripensi kiel administri ilin. Samtempe, unu el la defioj estas krei etoson en niaj komunaj rondoj, en kiuj ni povas esprimi niajn necertecojn, timojn kaj (mem) kritikojn malferme kaj honeste, sen timo, sen perdo de statuso, sen mokado ktp. .

Krome gravas demandi, kiel kritikaj analizoj kaj revoluciaj ideoj devas konkretigi, por ke ili povu kompreni, koncernaj kaj imiteblaj de aliaj. Per tio ni ne celas diri, ke ni devas adopti metodojn por allogi atenton aŭ aperi allogaj (kiel psikologia manipulado). Male, ni volas diri, ke ni devas renkontiĝi sen instrumenti la alian politike, sed celante dialogi samnivele kaj montrante honestan intereson pri la interesoj kaj instigo de la alia (sen perdi la vidon) . Ĉi tio implicas deziron al ŝanĝo kaj memkonkono, ĉar ĝi povas impliki sperton en multaj diversaj areoj. Samtempe ĝi ankaŭ signifas, ke ni devas lerni pritrakti kontraŭdirojn en konversacioj, teni kaj refuti malfacilajn konversaciojn, kaj ne fini la konversacion kun la unua kontraŭa vidpunkto aŭ la unua konservativa rimarko de la alia persono.

Kiam ni diras, ke ni bezonas disvolvi niajn komunikajn kapablojn, ni ne signifas, ke ni devas rezigni pri nia propra pozicio sen kialo, nek ke ni devas havi “pli da toleremo” por reakciaj opinioj kaj vidpunktoj. Ankaŭ ne temas pri kaŝi nian radikalan analizon pro strategiaj kialoj. Kio gravas, estas ke ni lernas klare eldoni niajn vidpunktojn, klare komuniki ilin kaj serĉi manierojn fari tion – aŭ per dialogo aŭ per aliaj formoj de kontakto kiel konkretaj sociaj projektoj. . Ĉi tio signifas, ke ni foje alfrontos aliajn vidpunktojn, sed la socia lukto ankaŭ signifas, ke ni devas partopreni ĉi tiun konfrontiĝon kaj kuraĝi fidi niajn proprajn vidpunktojn. Kiam ĉi tiuj ankoraŭ ne estas sufiĉe evoluintaj, tio ne signifas tuj, ke ĉiuj niaj analizoj ne ĝustas, sed ke ni devas daŭre serĉi respondojn.

Noto

* 1) Ĉi tiu dialogo diferencas de tiu, kiu konsistas konvinki aliajn pri tio, ke 1) ni establas kontakton ĉe la sama okula nivelo, 2) ni uzas nian (propran) vivan situacion kiel rimedon de dialogo, 3) la radikalojn de maldekstre lerni kaj pri nekonataj aspektoj de la ĉiutaga realeco de aliaj homoj (“lernantoj ankaŭ estas lernantoj”).

Nous pensons que l’insatisfaction et le mécontentement de la société à l’égard des relations qui prévalent ne manquent pas. La croyance dans les promesses de prospérité et de progrès du capitalisme est devenue fragile – le pouvoir destructeur de ce système devient de plus en plus évident, que ce soit à travers la pauvreté et la misère croissantes des gens, la détérioration des conditions de travail (précarité, charge de travail croissante, etc.), l’énorme pollution et destruction de l’environnement ou les guerres en cours. Pourtant, la dépolitisation et la division de la société (par le racisme et le nationalisme, par exemple) empêchent les gens d’associer leur mécontentement à la façon dont la société est organisée. En conséquence, l’insécurité, la peur et le sentiment d’impuissance sont laissés pour compte dans la société.

C’est en partie parce que la lutte collective et une perspective sociale au-delà du système capitaliste semblent sans espoir depuis l’effondrement du “socialisme réel”. (*1) “Il n’y a pas d’alternative” a, comme une impulsion idéologique, pénétré profondément dans l’esprit et le cœur des gens. Cette utopie et ce désespoir se sont également établis chez les gauchistes et les radicaux de gauche. La recherche de perspectives sociales ne joue guère de rôle dans la politique radicale de gauche. Mais comment pouvons-nous inspirer ou convaincre les gens de faire de la politique révolutionnaire, les persuader de se défendre, de se battre pour eux-mêmes, si nous-mêmes n’avons aucune perspective pour le faire ?

La cause de ce manque de perspective au sein de la gauche radicale peut être attribuée, entre autres, à des circonstances historico-matérielles et à l’influence des tendances idéologiques. (*2)
D’autre part, nous voyons aussi l’influence de l’hégémonie de nouvelles théories comme le poststructuralisme, le postmodernisme, le postmarxisme [et le postanarchisme], qui paradoxalement (comparable au néolibéralisme) prennent une position anti-idéologique contre les grandes analyses, les grandes façons de penser et les solutions générales.

En raison de la déconstruction de tous les concepts, la plupart des radicaux de gauche en Europe occidentale ont perdu la vue d’ensemble du fonctionnement du système et des luttes révolutionnaires pour la remplacer par un activisme sans direction. Il est intéressant de noter que la logique capitaliste de division du travail, de spécialisation et de professionnalisation est également intériorisée et adoptée par la scène politique radicale de gauche. En conséquence, non seulement les formes communes de lutte et le besoin d’organisation sont tombés en disgrâce, mais la recherche commune d’alternatives et de perspectives a également été laissée de côté.

Que voulons-nous ?

Remettre la théorie et la pratique des alternatives sociales, des perspectives et des utopies au cœur de notre pratique politique. Il n’existe pas de recette générale pour savoir à quoi devrait ressembler une société alternative, mais nous partons du principe que chaque lieu et chaque société a besoin d’un mouvement de recherche. Néanmoins, des structures similaires fonctionnent dans différents endroits et nous constatons des évolutions similaires, de sorte que l’échange entre les différents mouvements et luttes dans le monde entier est également important pour le développement de perspectives locales. Lorsque l’on développe une perspective sociale, il n’est pas nécessaire de partir de zéro. Il existe des points de départ importants et instructifs dans les mouvements passés et présents, et il y a beaucoup d’inspiration à tirer des modèles de société qui se préoccupaient de la libre organisation de la société. Nous pouvons les analyser, les étudier et en tirer des enseignements pour voir comment ils peuvent contribuer à des formes alternatives d’organisation sociale. En outre, ils peuvent nous aider à faire face aux dangers potentiels liés à l’émergence et au développement d’un mouvement révolutionnaire à un stade précoce. Ce faisant, cependant, nous devons non seulement étudier le cours des développements révolutionnaires eux-mêmes, mais aussi les facteurs à long terme qui ont influencé l’émergence de ces mouvements révolutionnaires.

En analysant et en interprétant les mouvements antérieurs, on risque de s’enliser à nouveau dans une guerre de tranchées idéologique (inutile). Nous avons nous-mêmes expérimenté à plusieurs reprises le potentiel de division et les pièges de ces discussions. Alors que dans la discussion sur des questions et des analyses concrètes, nous pensons souvent de manière très similaire et pouvons développer notre force à partir de celles-ci (en vue d’analyses concrètes des développements sociaux actuels, de la discussion à leur sujet et de la manière dont nous imaginons l’organisation de la société et des méthodes et étapes politiques concrètes que nous considérons comme importantes pour cela), dans les discussions sur l’interprétation des mouvements antérieurs, notre arrière-plan idéologique (marxiste-léniniste, marxiste, anarchiste ou libertaire-communiste) et géographique (centres capitalistes, pays de la “périphérie”) comme facteur de division a été mis en évidence à plusieurs reprises.

Souvent, certains concepts évoquaient des associations différentes avec nous ou que nous définissions différemment. Des discussions plus longues ont cependant montré que nous parlions en fait souvent de la même chose, mais en utilisant des mots et des concepts différents. Bien que ces confrontations nous aient coûté beaucoup d’énergie, elles ont été en même temps instructives. Ils nous ont montré combien il est important d’être concret, et de ne pas se mettre dans une crampe et de réagir de manière dogmatique, offensive ou défensive en cas de prétendu désaccord, mais d’essayer d’abord de se comprendre réellement. Ce faisant, nous ne voulons pas dire que les différences idéologiques fondamentales doivent être ignorées, mais que la discussion doit être ouverte et qu’il doit également être possible d’aborder sa propre position avec une certaine distance.

Nous pensons que ces expériences sont également importantes pour le mouvement radical de gauche. Nous voyons un mouvement qui est fragmenté de tant de façons différentes, certains défendant leur propre direction avec une férocité étonnante et condamnant toutes les autres directions du même souffle. Un autre aspect important pour nous est la question de savoir à quoi peut ressembler une attitude révolutionnaire vis-à-vis de la vie et de la culture (qui a également été abordée dans Thèse 7). Souvent, les guerres de tranchées idéologiques susmentionnées se déroulent principalement dans le cadre de discussions abstraites et théoriques, alors que dans le même temps, les gens affichent les mêmes relations sociales ou la même attitude de vie paralysante qu’ils prétendent combattre.

Notes
*1) Dans le texte original, on parle de “realsozialismus”. Ce terme a d’abord été utilisé par l’Union soviétique pour désigner la possibilité d’établir une société communiste ici et maintenant au moyen d’une économie planifiée qui répondrait à tous les besoins de la population. Plus tard, le terme désigne principalement les systèmes politiques tels que l’Union soviétique, la RDA, Cuba, le Vietnam, etc. comme des sociétés “véritablement” socialistes.
*2) Il s’agit de la fin de la concurrence entre l’Ouest capitaliste et le bloc soviétique communiste, qui a fait que ces modèles ont dû se légitimer les uns par rapport aux autres. Le problème du communisme d’État est qu’il n’a pas été vaincu par le capitalisme, mais est devenu insoutenable de son propre point de vue face à la résistance populaire.

En kelkaj antaŭe publikigitaj tekstoj, konstrui kaj kunligi radikalan maldekstran kaj memorganizantan kolektivajn strukturojn estas menciita tiel esenca kiel strategio por socia ŝanĝo. Ni havas dubojn pri ĉi tiu strategio. Ni dividas la kritikon (inkluzive ĉi tiun), ke multaj maldekstraj radikalaj aktivuloj distingas inter siaj politikaj klopodoj unuflanke kaj sia laboro kaj vivrimedoj aliflanke kaj ne vidas sin kiel subjektoj. politikistoj.

Nature, ni aprobas la proponon konsideri nian propran realon kiel politikan kaj organizi nin en ĝi. Tamen granda parto de la radikala maldekstra scenejo interpretas ĉi tiun proponon ekskluzive kiel alvoko krei kaj disvolvi “proprajn” memorganizitajn spacojn, projektojn kaj kolektivojn. Kompreneble diras, ke multaj el ili aktivas en loĝejaj kaj projektaj grupoj.

Tamen kiam ni parolas pri konstruado de memorganizitaj strukturoj, ni unue ne signifas la konstruadon de scenaj spacoj aŭ memorganizitaj projektoj maldekstre. Ni konsideras kolektivajn memorganizitajn formojn de vivo kaj laboro kiel legitiman manieron formi nian propran vivon kune en kapitalismo. Unuflanke ĝi povas permesi vin pli bone regi vian propran vivon kaj sendependecon, kaj aliflanke, ĝi povas alporti gravajn spertojn pri aŭtonomeco. Jen kial la ekzistantaj memorganizitaj radikalaj maldekstraj projektoj apartenas al tradicio, kiun ni devas subteni kaj defendi kaj en kiu ni povas akiri multan sperton.

Tamen ni ne konsentas, ke per la organizado kaj plivastigo de ekzistantaj memorganizitaj maldekstraj lokoj formiĝas vera socia vidado. Tiucele, multaj memorganizitaj maldekstraj projektoj fokusiĝas tro multe sur la celoj kaj la maniero, en kiu relative malgranda grupo de radikaligitaj maldekstruloj vidas sian vivon antaŭ ili, kaj ĉi tiuj projektoj ne nepre konformas al deziroj kaj bezonoj. de socio ĝenerale. Sekve, ĉi tiuj projektoj aŭtomate riskas resti izolitaj insuloj ene de kapitalisma socio kaj, en la plej malbona, malapolitikiĝi al insulo, kie oni povas “vivi pli belaj” aŭ kiel esprimo de vivmaniero. radikala maldekstro. Samtempe kun konstruado kaj administrado de propraj centroj, loĝprojektoj ktp. kiuj tre taŭgas por sia propra sceno, ofte postulas multan tempon kaj penon. Rezulte socia kaj politika laboro ricevas malpli da atento kaj la fokuso ne plu estas pli larĝa socia strategio.

Anstataŭe, ni vidas la potencialon por sociŝanĝo, kie, inter la luantoj de bloko da loĝado, la loĝantoj de strato aŭ la dungitoj de kompanio, solidarecaj strukturoj de reciproka helpo kaj memorganizado – estas formitaj – strukturoj malfermitaj al la loĝantaro, kiel politikaj, kulturaj kaj sociaj centroj, ktp. Ĉi tiuj strukturoj ne devas esti la esprimo de subkultura identeco, sed devas esti orientitaj al la bezonoj kaj primaraj celoj de la koncernataj homoj.

Do ni konsentas pri la teksto “Wie die Welt verändern?” (* 1) (Kiel ŝanĝi la mondon?) El la revuo Lower Class (Malsupra Klaso). Ĉi tiu teksto asertas la neceson daŭrigi pridubi la memorganizitajn strukturojn, kiujn ni mem starigis sur ilia aplikebleco kiel “pioniroj” Ni bezonas ekscii, kiaj faktoroj faras memorganizitajn strukturojn potencajn (printempajn) kolonojn de la movado kaj ĉiu el ili depolitizas ilin.

Noto

*1) Wie die Welt verändern, Lower Class Magazine (Januaro 2015), http://lowerclassmag.com/2015/01/wie-die-welt-veraendern

Ms. Phumzile Mlambo-Ngcuka

United Nations Under-Secretary-General and Executive Director of UN Women

Dear Ms. Mlambo-Ngcuka,

As Kurdish women’s organisations from all four parts of Kurdistan and the Diaspora, we are writing to you concerning serious and systematic war crimes faced by women in autonomous Administration of North and East Syria (AANES) also known as Rojava and more specifically in Afrin.

Afrin was invaded and occupied by the Turkish state on March 18, 2018. Prior to the illegal Turkish occupation, Afrin was part of the AANES and was an area where relative stability, economic prosperity and gender equality prevailed. Before the occupation, 92 percent of the population of Afrin consisted of Kurds. After the Turkish invasion, approximately 300,000 people from Afrin were subjected to forced migration and had to live in Shahba as internally displaced persons under very harsh conditions. Unfortunately, despite this reality, the UN has still not yet defined this occupation by the Turkish state, which ignores the international legal norms, as an ‘occupation’. This unacceptable situation clearly legitimises the colonisation of Afrin by the Turkish state. This silent complicity has directly led to the Turkish state escalating its occupation now to the level of ethnic cleansing. In Afrin, the Turkish state applies colonial, racist and deeply repressive laws.

Some of the war and humanitarian crimes committed by the Turkish state in Afrin so far:

• Systematic changing the demographic of Afrin by placing Uyghur, Arab and Turkmen jihadist militant groups and their families in Afrin, supported and controlled by the Turkish state.
• Violating the rights of the Christian, Alawite and Yazidi faiths.
• The looting of civilian homes and workplaces in evacuated areas.
• The illegal sale of olives and olive oil grown and produced in Afrin on the market in Turkey.
• Pillaging of natural underground and surface resources.
• Providing compulsory Turkish education to Kurdish children.
• Systematic assimilation policy for Turkification.
• Destruction of or illegal sales of historical artefacts.
• Kidnapping to Turkey of the very few remaining Kurds in Afrin and the surrounding Kurdish villages.
• Systematically physical and psychological torture of Kurds.
• Banning of the Kurdish language, imposing Turkish as the language of education and daily life.

Dear Ms. Mlambo-Ngcuka,

While the Turkish state is implementing genocidal policies against the Kurdish people, it exhaustively uses feminicide as a means of war against Kurdish women both because of their ethnic identity and women’s identity. However, gender-based violence against women – especially rape – during war was declared as a war crime by the UN.

ISIS gangs supported by the Turkish state implemented similar methods against Yazidi women in Shengal in 2014. The Turkish state tries to legitimise these crimes by exploiting Islam. However, this has nothing to do with Islam, but with the fact that the Turkish President Erdogan and the male-dominated Turkish state culture abuse Islam for their own purposes.

Just between March 2018 and November 2019, 1,200 Kurds were the victim of violence carried out by the invaders, 40 women were killed, 60 women were raped, 100 women were subjected to physical torture and over 1,000 women were abducted.

Crimes committed by the Turkish state against Kurdish women in Afrin include:

• The sale of abducted Kurdish women in Turkey.
• The rape of women by Turkish soldiers and gangs.
• Child marriage and forced marriages.
• Child abuse.

On 28 May 2020, due to the clashes between the armed groups affiliated with the Turkish state, the al-Hamza Division jihadist group published a video on social media about the release of 11 abducted Kurdish women. Currently, there is no information regarding the fate of 10 of those women. These women have been subjected to severe torture and rape before. This situation led to indignation among Kurdish women and the Kurdish people.

As Kurdish women, we consider these attacks as an attack on each and every one of us. Unless the expansionist policy of the Turkish state led by Erdogan is stopped and this invasion continues not to be defined as an occupation by the UN, the Turkish state which introduced neo-Ottomanism the Middle East will continue to be a threat to the lives of all Middle Eastern women. Wherever it invades and intervenes, it sells women, rapes and harasses them with help of mercenary gangs and its army.

For this reason, the United Nations should not be content with just criticising the Turkish state, it should punish it harshly with sanctions for its direct crimes. All the practices of the Turkish state and its armed proxy organisations against women in Afrin fall under the title of war crimes.

All UN standards of law are being trampled on. The UN’s continued inaction brings into question the organisation’s dedication to its founding principles, to the Universal Declaration of Human Rights, to the Declaration on the Elimination of Discrimination against Women, and to the Geneva Convention are brought into question.

We expect you, referring to your authority within the framework of the UN’s women’s treaties to stop the war crimes such as occupation, exploitation and rape by the Turkish state and start sanctions against Turkey for these systematic crimes by putting UN mechanisms into practice.

Kind regards,

Leyla Birlik

Spokeswoman of the Women’s Commission of the Kurdistan National Congress (KNK)

Supported by:

1. Union of Kurdish Women (PUK Women’s Union), Kurdistan Region of Iraq (KRI)
2. Women’s Organisation of Gorran – The Change Movement, KRI
3. Women’s Organisation of the Kurdistan Toilers’ Party, KRI
4. Kurdistan Women’s League of the Kurdistan Communist Party, KRI
5. Organisation for Development of Women’s Right of the Kurdistan Socialist Party,KRI
6. Women of the Union of Former Parliamentarians, Erbil, KRI
7. RJAK – Organisation of Free Women in Kurdistan, KRI
8. ASUDA – Empowering Women to Lead, Sulaymaniyah, KRI
9. REPAK – Kurdish Women’s Relations Office, KRI
10. EMMA – Organisation against Discrimination of Women, Erbil, KRI
11. RASAN – Organisation for Defending Women and LGBTQI Rights in Iraq, Sulaymaniyah, KRI
12. DABIN – Women’s Organisation for Democratic Development and Human Rights, KRI
13. Mrovdostan Women’s Organisation for Humanitarian Aid, Sulaymaniyah, KRI
14. EZMUN – Women’s Association for the Development of the Society, KRI
15. Kurdistan Women’s Doctors Organisation, KRI
16. Women’s Section of CHAPK – Organisation of Human Development, Sulaymaniyah, KRI
17. Women of ZARYAB Organisation for Cultural and Intellectual Services, Erbil, KRI 
18. AZADBUN – Organisation of Liberating Kurdish Women, Sulaymaniyah, KRI
19. SAZAN – Organisation for Human and Women’s Rights, KRI
20. Xusonî Zeyton Êzîdî Women’s Organisation, KRI
21. Women’s Organisation for Peace, KRI
22. Semen Gul – Organisation of Women, KRI
23. SAYE – Association of Women, Sulaymaniyah, KRI
24. Women’s Section of Komala Party of Iranian Kurdistan
25. KJAR – Free Women Society of Eastern Kurdistan, East Kurdistan (Iran)
26. Women’s Organisation of the Movement for a Democratic Society (TEV-DEM), North & East Syria
27. Women’s Council of the Democratic Union Party (PYD)
28. Women’s Organisation of The Kurdish Democratic Left Party, North & East Syria
29. Organisation of Women of the Democratic Change Party, North & East Syria
30. Organisation of Women of the Kurdistan Toiler Party, North & East Syria
31. Women’s Organisation of the Democratic Party of the Kurds in Syria (al-Parti), North & East Syria
32. Organisation of Women of the Democratic Peace Party of Kurdistan, North & East Syria
33. Women’s Organisation of the Free Patriotic Union Party, North & East Syria
34. Women’s Organisation of the Future Movement, North & East Syria
35. Women’s Organisation of the Future Party of Syria, North & East Syria
36. Women’s Organisation of the Kurdistan Modern Democratic Party, North & East Syria
37. Women’s Organisation of the Democratic Agreement Party of Kurds in Syria, North & East Syria
38. WJAR – Foundation of Free Women in Syria, North & East Syria
39. SAWÎŞKA – Associations on Empowering Women in Syria, North & East Syria
40. Network for Kurdish Women Peace Leaders, North & East Syria
41. TJK-E – Movement of Kurdish Women in Europe
42. Kurdish Women’s Cultural Centre, Colorado, USA
43. SARA – Free Women Collective Toronto, Canada
44. International Kurdish Women’s Movement, Moscow, Russia
45. Movement of Free Kurdish Women, Armenia
46. Kurdish Women’s Union, Melbourne, Australia
47. Kurdish Women’s Committee of Democratic Center, Sydney, Australia
48. Women’s Board of Kurdistan Islamic Society (CIK)
49. YJAD – Union of Democratic Alawi Women, Germany
50. Women’s Section of Confederation of Democratic Alawites, Germany
51. Umbrella Organisation of the Councils of Êzidî Women, Germany
52. Umbrella Organisation of Êzidî Women’s Organisations, Germany
53. Umbrella Organisation of Êzidî Women’s Associations, Germany
54. BINEVŞ – Council of Êzidî Women in Berlin, Germany
55. ZEYNEP – Council of Êzidî Women in Achim, Germany
56. XANÊ DEMIR – Commune of Ezîdî Women in Bielefeld, Germany
57. AVESTA – Commune of Ezîdî Women in Saarbrücken, Germans
58. Organisation Mala/House of Êzidî Women, Germany
59. NEWROZ – Women’s Organisation of the Feyli Kurds, KRI
60. DAR- Women’s Organisation of the Kurdish Zoroastrians, KRI
61. MÎTRA – Women’s Organisation of the Yarsan Kurds
62. AZHAR- Women’s Section for Development of the Zoroastrian Kurds
63. Organisation House of Hawraman/Horaman Women, KRI/East Kurdistan (Iran)
64. Organisation of New Life for Woman Victims of the Anfal genocide
65. RONAK, Organisation of Kurdish Women in Sweden
66. SARA, Organisation of Kurdish Women, Sweden
67. SMARA Council of Kurdish Women in Stockholm, Sweden
68. WARŞÎN, Association of Kurdish Women, Sweden
69. SEMA Kurdish Women’s Commune, Gothenburg (Göteborg), Sweden
70. Kurdish Women’s Initiative Uppsala, Sweden
71. Kurdish Women’s Initiative Borlänge, Sweden
72. Kurdish Women’s Initiative Örebore, Sweden
73. Kurdish Women’s Initiative Helsenborge, Sweden
74. Kurdish Women’s Initiative Söderhamn, Sweden
75. Kurdish Women Organisation, Sweden
76. Kurdish Women’s Initiative Oslo, Norway
77. Kurdish Women’s Initiative Helsinki, Finland
78. SÊVÊ – Council of Kurdish Women Copenhagen, Denmark
79. RONAHÎ – Women’s Council in The Hague, Netherland
80. FATOŞ SAĞLAMGÖZ – Women’s Council in Arnhem, Netherlands
81. JIN – Commune of Women in Rotterdam, Netherlands
82. ROJBÎN – Commune of Women in Amsterdam/Zaandam, Netherlands
83. YJK – Union of Kurdish Women’s Organisations in Germany
84. CENÎ – Kurdish Women’s Bureau for Peace, Germany
85. AZADBUN – Organisation of Liberating Kurdish Women, KRI
86. KONGRA STAR Representation in the KRI
87. RONAHÎ – Council of Women in Mannheim, Germany
88. NÛJÎN – Council of Women in Hanau, Germany
89. VÎYAN – Council of Women Mainz, Germany
90. BERÇEM – Council of Women in Giessen, Germany
91. AMARA – Council of Women in Frankfurt, Germany
92. PAKÎZE NAYIR – Council of Women in Siegen, Germany
93. SARA – Council of Women in Offenbach, Germany
94. DENIZ FIRAT – Council of Women in Aachen, Germany
95. EKIN VAN – Council of Women in Troisdorf, Germany
96. DEST-DAN – Council of Women in Berlin, Germany
97. SÊVÊ – Council of Women in Bremen, Germany
98. RÛKEN – Council of Women in Bensheim, Germany
99. JÎYANA JIN – Council of Women in Kiel, Germany
100. NÛCAN – Council of Women in Leverkusen, Germany
101. VÎYAN – Council of Women in Cologne, Germany
102. ROZERÎN – Council of Women in Dortmund, Germany
103. VÎYAN – Council of Women in Wuppertal, Germany
104. UTA – Council of Women in Dresden, Germany
105. ASYA YÛKSEL – Council of Women in Duisburg, Germany
106. BERÎWAN ŞENGAL – Council of Women in Essen, Germany
107. FÎDAN – Council of Women in Hagen, Germany
108. ROJBÎN – Council of Women in Hamburg, Germany
109. LIM ARÎN – Council of Women in Esslingen, Germany
110. NÛDA – Council of Women in Freiburg, Germany
111. LEGERÎN – Council of Women in Tübingen, Germany
112. ARÎN MÎRKAN – Council of Women in Walsrode, Germany
113. GULAN GULO – Council of Women in Lehrte, Germany
114. BERÇEM CÎLO – Council of Women in Salzgitter, Germany
115. ŞÎLAN – Council of Women in Münster, Germany
116. HELÎN BAGOK – Council of Women in Limburg, Germany
117. ARJÎN – Commune of Women in Meschede, Germany
118. SARA – Commune of Women in Munich, Germany
119. TÎJDA EKICI – Commune of Women in Grevenbroich, Germany
120. TÎJDA – Commune of Women in Bingen, Germany
121. MERYEM – Commune of Women in Hildesheim, Germany
122. BARÎN KOBANÊ – Commune of Women in Nienburg, Germany
123. MARYA MAZDA – Commune of Women in Gelsenkirchen, Germany
124. SARA – Commune of Women in Trier, Germany
125. NALÎN MÛŞ – Women’s Initiative in Düsseldorf, Germany
126. EKÎN VAN – Women’s Initiative in Krefeld, Germany
127. ŞERWÎN – Women’s Initiative in Recklingenhausen, Germany
128. TJK-F – Kurdish Women’s Movement in France
129. ARÎN MÎRKAN – Centre of Kurdish Women’s in Marseille, France
130. ZÎN – Association of Women in Rennes, France
131. ZÎN – Organisation of Kurdish Women in Villeneuve, France
132. ZÎN – Association of Kurdish Women in Drancy, France
133. ZÎN – Association of Women in Villiers le Bel, France
134. ÇÎÇEK BOTAN – Women’s Association in Evry, France

A copy of this letter will also be sent to the following institutions:

–          Dr. Michelle Bachelet Jeria

High Commissioner for Human Rights (OHCHR) of the United Nations

• UN Women Liaison Office in Geneva
• UN Women National Committe Germany
• UN Women Liaison Office in Japan
• UN Women Liaison Office in Washington, D.C.
• UN Women Liaison Office to the African Union
• UN Women Liaison Office to the European Union
• UN Women Liaison Office for the GCC
• Arab States Regional Office
• Egypt Country Office
• Maghreb Multi-Country Office
• UN Women China
• UN Women India Multi Country Office
• UN Women Regional Office for Asia and the Pacific

c/o: Kurdistan National Congress

E-Mail: kongrakurdistan@gmail.com  or knk.women@gmail.com

http://www.kongrakurdistan.net

Bien que nous aimions nous couper des valeurs et des manières qui prévalent dans la société dominante, il est vrai qu’au sein de nos propres structures, les choses ne sont finalement pas très différentes. Une culture révolutionnaire qui incarne ce que nous propageons et exigeons politiquement n’est pas toujours présente dans nos propres structures non plus. Souvent, le sang-froid, le détachement, la défense, l’exclusion, la concurrence et l’incapacité à gérer les conflits sont la mesure, et se mesurer aux “idées les plus radicales” et aux “actions les plus militantes” est largement répandu. Ces manières au sein de “la scène” reflètent largement les valeurs néolibérales de la société.

La vie dans le monde néolibéral conduit, d’une part, à la précarité dans une société atomisée et individuelle qui est le résultat de la pression à la performance, et d’autre part, à la marchandisation des relations humaines. En conséquence, les gens se voient et s’approchent d’eux-mêmes et des autres comme s’ils étaient des marchandises. La conséquence de cette situation est que les gens se sentent de plus en plus vides, remplaçables ou jetables. De nombreuses personnes – y compris des radicaux de gauche – tentent de trouver un sens et une reconnaissance à travers l’effort individuel, la réalisation de soi et le profilage. Mais le besoin humain de reconnaissance, tel que le sentiment de valeur, doit être satisfait en offrant une culture d’émancipation dans la vie collective et en combattant les causes de solitude susmentionnées : une culture dans laquelle personne n’est traité comme une marchandise jetable, mais où les gens se soutiennent et se protègent les uns les autres contre les attaques du capitalisme et les vulnérabilités qu’il entraîne, où l’empathie est un moyen de se reconnaître mutuellement.

En tant que radicaux de gauche, nous avons tendance à sous-estimer l’influence des normes dominantes du système capitaliste sur nos modes de pensée, nos manières et nos sentiments. C’est pourquoi le travail sur soi-même et le développement d’une culture émancipatrice au sein de nos luttes politiques ne joue aucun rôle.

Cette lacune a également des conséquences sur la construction d’un mouvement révolutionnaire. Si nous ne nous développons pas, ne critiquons pas et ne changeons pas nous-mêmes, alors les nombreuses manières et façons de penser intériorisées du système apparaissent comme des obstacles à la construction du processus révolutionnaire. Par exemple, les attitudes individualistes et égoïstes rendront un processus organisationnel tout aussi difficile que les attitudes typiques des cercles et subcultures radicales de gauche telles que la réflexion sur le statut, l’autoprofilage, la concurrence, l’élitisme intérieur et extérieur, etc.

Que voulons-nous ?

Nous ne cherchons pas seulement à changer les structures économiques et politiques, mais nous considérons également la révolution comme un changement radical de l’individu et de la société – la révolution sociale. Cela signifie que nous pensons également que la manière dont nos relations prennent forme, dont nous communiquons et dont nous sommes en relation les uns avec les autres, doivent changer. L’émancipation au niveau social signifie fournir les conditions et les structures sociales au sein desquelles tous les individus peuvent se développer à l’abri de l’exploitation et de l’oppression, peuvent façonner leur vie et donc contribuer à façonner la société dans son ensemble bien sûr. 

Une culture révolutionnaire se caractérise par l’ouverture, le respect, l’empathie, l’intérêt, la liberté réelle, la solidarité, la communalité (collectivité), la sécurité, la chaleur et l’humour. En d’autres termes, elle découle de la manière dont les gens se traitent les uns les autres et de la mesure dans laquelle l’autodétermination de l’individu et de la communauté est rendue possible. En ce qui nous concerne, le critère d’une identité radicale de gauche n’est, bien sûr, ni la radicalité de la théorie ni celle des prédécesseurs révolutionnaires, mais surtout la manière dont nous traitons effectivement notre environnement politique, familial et social.

Une culture révolutionnaire n’est pas créée par l’absence de “mauvaises” façons de penser et de se comporter (“nous sommes anticapitalistes, antisexistes, antiracistes, etc.”). Cependant, nous pensons que des alternatives attrayantes doivent être activement façonnées. Cela signifie que le changement et le développement personnel, ainsi que la réalisation concrète de manières émancipatrices et solidaires dans nos structures, doivent devenir une partie intégrante de notre travail politique. Avec cela, la politique révolutionnaire commence d’abord et avant tout avec nous-mêmes.

En tant qu’organisation et mouvement, nous devons bien sûr rechercher des méthodes collectives de changement personnel. Un point d’orientation pour cela pourrait être les expériences au sein du mouvement kurde, les groupes d’entraide au sein des mouvements autonomes de femmes et les groupes de thérapie collective.

À notre avis, le fait que nous devenions un facteur de force au sein de la société dépend de la mesure dans laquelle nous réussissons à développer une culture dans l’ici et maintenant au milieu de la vie quotidienne dans laquelle les gens sont vus, accueillis et se sentent impliqués. L’expérience d’une telle culture est le moyen le plus efficace de briser la croyance en l’immuabilité des relations sociales et de développer et diffuser les connaissances et les compétences en matière d’autonomie gouvernementale, individuellement et collectivement. Cela se reflète clairement dans les expériences des personnes qui ont été impliquées dans des luttes collectives – même si elles les ont finalement perdues – dans lesquelles elles ont acquis une expérience de solidarité, d’affirmation de soi commune, …, et ont souvent été renforcées par celle-ci.